De lange reis van Donitas D1 naar de zege

VoV, 20-11-2018. 14:48 uur. Afgelopen zaterdag werd er afgecrosst naar “de Crosser” in Werkendam. Een spannende pot tegen de beachvolleybaldames in de zaal genaamd: Voltena, ofwel de Tena Ladies, stond op ons te wachten. Met in ons hoofd de meegegeven huiswerkopgaven (lees: filmpjes, aanvalsrichtingen, uitgangspositie) van Erwin, gingen wij met voldoende munitie op pad om deze kruistocht naar het Zuiden tot een succes te doen maken. Toch?!

Wat een obstakels stonden ons weer te wachten op deze lange, helse, koude tocht naar het Zuiden van het land. Of was het toch Noorden? O ja, Noord-Brabant, dat was het! Ach ja, we waren hier immers ook nog niet eerder geweest. Het is ook niet makkelijk. Maar het moet ons gaan lukken om er te komen. Toch?!

Helaas, toen kwam Sinterklaas die onze plannen dwarsboomde. Hij kwam aan in Groningen met zijn zwarte, witte, of toch regenboog of roetveeg pieten. De eerste verwarring ontstond al. Wat zijn jullie nu precies en wat willen jullie zelf zijn? Een volledige identiteitscrisis waar we behoorlijk van onder de indruk waren. Zaalvolleyballers, beachvolleyballers of zaalbeachers? Ingewikkeld hoor. Wat een verwarring. Wij snapten er nog niks van. 1-0 achter was het gevolg, maar met goede moed gaan we door. Wie weet komen we er nog achter.

Want daarnaast: Het Emma Viaduct is op zaterdag toch ONZE plek om te verzamelen?! En niet die van opstandige withoofden! Die gaan maar ergens anders hun heil zoeken, maar wij hebben een missie. Het wordt ons gewoon niet gemakkelijk gemaakt. Wij willen gewoon ZAALvolleyballen!  Dus de enige oplossing: Anticiperen! Verzamelen bij de Martini Plaza! Zie je nu wel, we kunnen het wel! We komen er wel! Nu staan we weer gelijk, 1-1.

En dan het volgende moment waar het ook altijd even moeilijk wordt: De pitstop onderweg.

Samen met het hele team, tegelijkertijd een kopje koffie ergens drinken om even op te warmen en de benen te strekken. Dat blijft voor ons toch ook een uitdaging. Gelukkig zijn we zo flexibel en heeft iedereen zijn eigen kwaliteiten. De ene kan goed navigeren, de ander kan creatieve alternatieve routes bedenken! Was dit dan onze kracht? Werd dit dan ons antwoord op die venijnige tikjes over de blokkering van die midden, de doortikbal van die spelverdeler, de opslagen die rechtstreeks vanuit het zand kwamen en met een boog ineens ter aarde storten. Nee, dit stond toch ook niet zo in onze huiswerkopdrachten beschreven. Te laat… 2-1 achter.

Anticiperen moesten we weer! Met het grootste gedeelte van het team dan maar koffie drinken en zwaaien naar de rest, om vervolgens weer samen onze helse tocht te vervolgen en onze krachten te bundelen. En zo geschiedde. We kwamen aan bij de Crosser. Compleet, tegelijkertijd en samen! Kijk, daar pak je punten mee: 2-2.

En nu we er toch zijn… Laten we het dan ook maar afmaken. De muziek is best leuk hoor, maar wij komen hier om te zaalvolleyballen en dat kunnen we het beste als we dat gewoon doen op onze eigen manier. En dat hebben we gedaan…

3-2 winst. Een moeizame pot. Een lange reis. Maar zoals Sinterklaas zou zeggen als antwoord op de eeuwenoude discussie: De oplossing is om elkaar te respecteren, zonder je eigen identiteit te verliezen. Het afschaffen van beachvolleybal in de zaal is dus ook geen oplossing.

Daarmee doe je een te grote groep onrecht aan. De traditie van het gezamenlijke volleyballen op zaterdag evolueerde ook altijd al. Maar laten we gewoon uitgaan van ons eigen kracht. Of zwarte piet dan ooit een andere naam krijgt en hoe hij er dan uitziet, is dan ineens stukken minder belangrijk geworden.

gh @ VoV, verslag van OBEG Donitas dames 1. Foto Rudy van ’t Rood.