Memories Beijing 08-08-2008, 20:08 uur

Vandaag is het precies 4 jaar geleden dat in Beijing de Olympische Spelen van start gingen. Voor het Devoko dames 1 team en mij heel bijzondere Spelen. Toen om 20:08 uur de openingsceremonie begon ging ik in het Freindship Hospital in Beijing richting operatiekamer. Een glimp zag ik nog  op de TV schermen toen de zusters me door de lange gangen richting de snijzaal duwden. Bij me waren Marleen Engelbertink en Dagmar Ottenhof, speelsters van DeVoKo dames 1, niet dat ik er veel van merkte, maar ze waren er.

We hadden de Renault prijs gewonnen voor het beste sportverslag. Althans het verslag dat op internet door de kiezers als het best was gewaardeerd. Een verslag van de volleybal wedstrijd tussen Sovoco Soest vs DeVoKo Denekamp, in de eerste divisie. We hadden campagne gevoerd, waren gezamenlijk meer dan een maand als politici op stemmenjacht geweest en hadden gewonnen. Een teamreis voor acht personen naar Beijing, naar de Olympische Spelen, was de beloning voor al die inzet.  Met zijn allen een bedragje bijbetalen  en drie extra plaatsen bij boeken. Wij gingen als team naar de Olympische Spelen. Er was een cultureel en een sportief programma. Geweldig, prachtig. Wat een belevenis.

Negen dames reisden een dag eerder af dan Kim Geerlings en ik. Ik voelde me op weg naar de tussenstop in Wenen al niet goed, buikpijn. Na het overstappen in het vliegtuig naar Beijing ging het steeds maar slechter. Zo ’n negen uur later kwam ik bijna kruipend het vliegtuig uit, Kim regelde een rolstoel,  wat later de bus in en via de Olympic Lane naar het hotel. Onze teamgenoten wachten al op ons, ik had nergens oog voor, verging van de pijn. Dagmar en Patty Stockentree (trainster coach) overtuigden me ervan dat ik een dokter moest  laten komen. In de ambulance naar het ziekenhuis. Marleen ging mee en een tolk, want ons Chinees was niet zo best en zij spraken ook geen ABN.

Duizend vragen over allerlei besmettelijke ziekten beantwoordde Marleen namens mij. In het Friendship Hospital werd ik als een Olympic Guest ontvangen, kreeg een prachtige kamer maar bestierf van de pijn. Onderzoeken, veel Chinees overleg en de conclusie was een ‘darmhernia’ althans zo begreep de tolk. Er zat ongeveer een bult ter grootte van een halve volleybal in mijn liesstreek. Ik kon niet zitten, liggen, staan. Ik kon niets. En was blij dat ik in het ziekenhuis lag.

Marleen was degene die mocht beslissen wat er met mijn organen moest gebeuren als er iets verkeerd zou gaan bij de operatie. Daar tekende ik voor. De anesthesist zei steeds weer dat hij mijn vriend was. “I am your friend, I am your friend.” Het plafond in de operatiezaal zag er niet bepaald goed onderhouden uit. De plafondtegels hingen er schots en scheef in. “I am your friend, please count to ten” Ik heb de drie denk ik nog niet eens gehaald. De volgende dag kwam ik weer bij, de operatie was gelukt zei mijn vriend, maar ik moest nog wel even blijven.

De dames hadden een doordacht bezoekschema opgesteld. Merlin Weusthof en Marleen kwamen me de haren wassen, ze brachten me wat te eten. Want het ziekenhuis zorgde voor geneeskundige hulp, anders nergens voor. Elke dag werd ik bijgepraat over de avonturen bij de wedstrijden en in het Holland Heineken House. “Why, tell me why” van Anita Meyer was Dagmars verzoekplaat daar. Vrijdags werd ik ontslagen, ging terug naar het hotel, we aten wat rijst, dronken ’s avonds een colaatje en de volgende morgen ging ik met de taxi naar het vliegveld. Marleen ging mee, als ‘nurse’. Dat was de eerste keer dat ik na acht dagen wat van Beijing zag. We vlogen eerste klas terug en vanaf Schiphol ging het in de ligtaxi naar huis.

De Spelen van Beijing, ik zal ze nooit vergeten. Om meerdere redenen. 08-08-2008 om 20:08 begon voor mij de race naar Olympisch Goud, om te overleven. Aniek, Ellen, Els, Marleen, Dagmar, Merlin, Maron, Patty, Marieke, Kim waren het team dat me winnend aan de eindstreep hielp. Als we elkaar zien hebben we altijd wat om over te praten.  Beijing waren ‘the best games ever’ wat mij betreft. Ik ben voor Nederland en China tijdens Londen 2012.