Gemini S lachende winnaar tegen US H3

VoV, 20-11-2025. 5:43 uur. “Lul. Ik krijg je nog wel.” Zei hij meer tegen zichzelf dan tegen Bram. De metroseksuele spelverdeler van US had zojuist een bal willen doortikken. ‘Volgens mij is het een jaar of zes geleden dat we samen speelden’, dacht Bram, terwijl hij de bruinogige man aankeek. Met Wouter was dat nog langer geleden. ‘Wouter, die jongen, die had de wedstrijd niet eens in zijn agenda staan. Ik had beter verwacht. We kunnen hem vanaf nu wel Brugse zot noemen.’

“Hey Casper, sta je op de diagonaal?” Zei Bram al kauwend op een stukje noga. Hij had de diagonaal van US nog nooit in actie gezien als diagonaal. Alleen maar op het midden. Dus was stomverbaasd. “Ik ben stomverbaasd.” Zei Bram met opgetrokken wenkbrauwen. Casper reageerde: “Ja dat klopt, en jij bent een dikke papzak geworden, of niet?” Bram begon te knipperen met zijn ogen en wendde zijn hoofd af. Casper scoorde daarna alle belangrijke punten. En terwijl Bram beschaamd zijn shirtje omlaag trok, werd de eerste set 12-25 winst voor US H3.

De spelverdeler van US is een innemende jongen. Zijn aura is goed. En zijn doortikbal normaal ook. Alleen werd deze, zoals eerder beschreven, in de tweede set rücksichtslos afgeblokt door Bram. Jaap (US): “Oei, dat is pijnlijk. Voor een spelverdeler.” En hij vervolgde, buiten gehoorsafstand van hun spelverdeler, tegen Remco (US): “Een spelverdeler die een punt wil maken, heeft per definitie een te grote mond.

Het zijn vaak praatjesmakers, zonder erg veel volleybalkwaliteiten.” Jaap keek veelbetekenend naar Remco. Alsof ze het er al vaker over hadden gehad. Remco: “En ze vinden op hun beurt dat aanvallers te weinig volleybalintelligentie hebben.” Ze lachten schouder aan schouder. Gemini S H1 won de set met 25-22. En Adam (coach US en ook spelverdeler) zei tegen Jaap: “Doe maar even wisselen.”

De avondmaaltijd voor de wedstrijd had goed gesmaakt en Remco (van US) dacht aan de tegeltjeswijsheid van zijn vrouw, Janine: ‘Lieber ein flügel ins die handy als zehn Flüche in der Luft’. Wat een wereldvrouw. Bram zag haar bier drinken op de tribune. Één blik was voldoende om het te weten. Zij is de BOB. Ook de statiegeldgraaier spiedde gretig naar de tribune. Bram: “Ik vind dat Tim en Martijn, de beren uit Almere, stroperig spelen.

Ze blokkeren als een flinke lepel honing boven een glas thee.” Hij keek ze loom aan en voelde dat de afterdinnerdip als een warme deken over de vrijdagavond-volleybalwedstrijd lag. Het shirtje van Bram kroop als een rups over een kastanjeboomstam. En de stand kroop naar 25-20.

Het was 1-1 in sets. Halverwege de derde set, ten tijde van een time out (14-14), merkte Bram dat hij rilde. Kippevel, een goed teken. Want wat vele volleybalteams dit seizoen al deden, deden nu ook de US’ers: Ze keken hun eigen ondergang en de zwarte dood in de ogen. Casper brabbelde er na de wedstrijd nog over door: “Ik zag dat gapende gat, die ongekamde zwarte sjek en hier en daar een witte punt op een ontstoken haarzakje.” Casper ging steeds harder praten: “En dan gaat ie ook nog zingen.

Die brullende buik (sehr gut-sehr gut!)” Casper vervolgde: “Ik moest in mijn eerste jaar US als een soort ‘ontgroening’ bellyshots drinken uit zijn navel. Kun je voorstellen hoe vies dat is? En dan nog twintig minuten kauwen op die vreselijke zwarte rozijn, van navelpluis. Bah, verschrikkelijk!” Riep Casper uit. “Ik weet het nu nog, droog en sappig. Sommige zwarte buik,~ of schaamharen zaten nog dagen tussen mijn tanden.” Casper begon piepend en hijgend te ademen, hij speelde de rest van de wedstrijd als een natte krant. Resultaat in de derde set 25-22.

Daarnaast zorgde het opgekrulde shirtje bij Bram voor misselijke gezichten op de tribune. ‘Volgende keer is er vast weer een lege tribune’ dacht ie. Snel trok Bram zijn shirtje omlaag. Tim de Beer zag het, maar het maakte hem niet uit. “Ach Bram, een beetje slonzig vind ik altijd wel gezellig.” Hij knipoogde. Klaver mengde zich in het gesprek: “Bram, je bent zo rijk aan buikhaar als ik aan Rolexen.”

Hugo ademde diep in en uit. En zei tegen Klaaf: “And you smell like a French cheese when you talk. Or like Wouter says: Mes attentes étaient pires” Vanachter de bank hoorden ze een schorre stem: “Bieres? Blikken?” De statiegeldgraaier keek op, terwijl hij een fles te pakken had. Martijn de Beer pakte deze uit zijn hand (“Dankje”) en de statiegeldgraaier kroop weer achter de bank.

Martijn nam een slok uit zijn eigen fles en de laatste set begon. En Martijn citeerde: “Het volleybal, en alles wat het leven de moeite waard maakt, het valt en staat met concentratie. Aldus Josef Mengele.” Bram stond in de vierde set te kijken naar de spelverdeler (Bas) van US 3. Bram: “Jij vindt het niet leuk als ik je doortikbal blokkeer he?” Hij reageerde: “Bram, je blok maakte mij niet uit. Ik zag gewoon je shirtje omhoog kruipen. Je shirtje dat als een voorhuid langzaam wegtrekt.

Bloter, bloter en nog bloter. Smerige eikel! Dat kan toch niet bij een volleybalwedstrijd?! Dat snap je toch wel? Lul. Ik krijg je nog wel.” Bram trok stilletjes zijn shirtje omlaag, terwijl Tom na de gewonnen set (25-18) zei: “De serveserie van Klaver zorgde voor de winst, hierbij roep ik Klaaf uit als MVP. En ik krijg van hem een Rolex, dat heeft ie beloofd.” We stonden in een kringetje om Klaaf heen, waren net klaar met het liedje ‘hieperdepiep’, toen Tom onze wedstrijd samenvatte:

“Zo zie je maar weer mannen, wanneer je een eigenwijze spelverdeler goed te pakken hebt, dan draait zijn wind.” En Tom schraapte zijn keel voor hij vervolgde: “Jullie zien, net als ik, dat US precies op de manier speelt zoals de rest van de derde divisie: “Aan het begin spelen ze goed en lachen ze om die zachte, witte, behaarde blubberbuik van Bram.” Die laatste begon in zijn ogen te wrijven.

Wat Tom negeerde en zei: “Dat gegnuif van onze tegenstanders verandert langzaam in collectief falen. En wij zijn uiteindelijk de lachende winnaar.” De statiegeldgraaier had zijn gedachten alweer bij de kliko van de kantine en keek in de Nevobo-app voor de stand: Gemini S – US: 3 – 1. Erik: “Volgende week spelen we tegen die andere Marakech, ik bedoel, haha, Markus. Oftewel op het fietsje naar het Laren van Utrecht. De beboste landtong van de Eem, zoals het struikgewas op de onderbuik van Bram. Say yes, say no, Eemnes and go!

gh @ VoV, verslag en foto van Bram, Gemini S.