De EUgames 2014 van Henk Woudstra (II)

In deze tweede aflevering heeft de scheidsrechter Henk Woudstra aandacht voor zijn arbitrale taken bij de EUgames in Rotterdam en ook voor zijn ‘pro deo snabbels’ voor Groningen, de Universiteit wel te verstaan. 

Henk,  had je nog gelegenheid om de Groninger studenten aan het werk te zien?

Neen,  helaas heb ik het Nederlands team van de Universiteit van Groningen nagenoeg niet kunnen zien spelen. Als de dames moesten spelen, trad ik indien nodig en als het kon op als “Spy”, een soort volleybal 007 , gewapend met een  I-pad van trainer coach Mark Afman en met daarbij behorende opdracht(en) van hem en zijn assistent Henk Draaisma. Het waren dan ook  “zware spelen” voor mij.

Wel ben ik bij het Groningse team tijdens de training opgetreden als hoofd van de ballenbak, met als voornaamste functie ballenverzamelaar. En dat in die hitte, want de airco van het Topsportcentrum was de eerste vier dagen defect. De training vond derhalve plaats onder tropische omstandigheden. 

Dan heb je wel een mooi ‘wit voetje’ gehaald bij dat team! 

En meer dan dat, kan ik je vertellen, want op onze enige vrije dag tijdens het toernooi werd ik allerhartelijkst uitgenodigd om met hen uit eten te gaan. Ik vond dit een heel lief gebaar en dat heeft met respect en saamhorigheid te maken. Ronduit geweldig. Chapeau kanjers. Ik ben beretrots op jullie. Echter werd dit bijna doorkruist, omdat mijn vrouw ook mocht  overkomen van de organisatie (Jack Jacobs, met dank). Maar ook zij mocht van het team aansluiten en aanschuiven. Dat bleek voor hen allemaal geen probleem te zijn! Geweldig!

De avond samen met die ploeg heeft warme gevoelens bij ons achtergelaten. Wat een toppers, onze Nederlandse vertegenwoordigers.  Een eenheid met een geweldige staf en hulde aan (ik noem haar toch) de fysiotherapeute Esther van Wifferen.  Zij heeft haar sporen naast haar dagelijkse arbeid weer dubbel en dwars verdiend en deed haar behandelingen met liefde en verve.

Over witte voetjes halen en voorkruipen (bij het eten) gesproken, werken scheidsrechters ook met de ellebogen om een mooie wedstrijd te krijgen?

Nou en of, daar kan ik je wel een mooi staaltje van vertellen! Vanaf de eerste dag liep er één  constant om de ‘Technical Delegate Assisitant’ te draaien. Daar en bij ons bleef hij maar herhalen hoe goed hij wel niet was en dat hij was gekomen om de finale te fluiten.  Dat mag, want je gaat tenslotte voor  het hoogste. Als klap op de vuurpijl zei hij dat hij gaarne bereid was om zijn vliegticket naar een andere dag, normaal vloog hij terug met een universiteitsploeg, die geen kans op eremetaal maakten, om te zetten.  Die ploeg was er namelijk met de gedachte “Het is belangrijker mee te doen, dan niet aanwezig te zijn en niet meedoen”.

De bewuste man had gedurende het toernooi dan ook steeds het hoogste woord. Hij zei ons geen partner te hebben maar wel een kind van 26. Waarvan hij ons een foto liet zien. Dat bleek een 26 jaar oude, gerestaureerde Chevrolet, type  Corvette, te zijn. Kun je nagaan hoe wij reageerden!  Zijn gedrag leverde echter geen finaleplaats op. Eerder een geweldige teleurstelling voor hem, want tijdens het ontbijt voor onze nominatie werd hij en plein publique (niet koosjer) geroepen om bij de ‘delegate’ aan tafel te komen zitten.

Luid en duidelijk voor een ieder deelde deze “ons haantje” mede, dat hij zijn ticket niet behoefde om te zetten en gewoon mee terug kon reizen met de studentenploeg. Hij kreeg  de finale alwaar hij vurig op gehoopt en voor had gepleit niet. Zo kan dat dan op een internationaal evenement gaan. De een neemt een fles drank mee de ander een presentje om maar in een goed blaadje te komen. Maar je moet het tenslotte wel van je arbitrale kwaliteiten hebben, niet van al dat andere!

 Hoe zat de arbitrale organisatie in elkaar en hoe verliep het toernooi voor jou?   

Wat de wedstrijden en voorbereiding betrof: “We kregen iedere ochtend om 09:15 uur een meeting vooraf en daar werden de eerste dagen de aandachtspunten doorgenomen. De doelstelling was, proberen iedereen op één lijn te krijgen. Het kaart trekken was een item. Snel trekken bij het wegtrappen van de bal en niet waarschuwen bij een eerste keer. Letten op de stoelhoogte en instellen van de aangegeven hoogte zoals in de richtlijnen. Het was een opmerking bij mijn eerste wedstrijd.

De stoel was zo’n 20 cm. te hoog volgens de ‘technical delegate assistant’ Shit happens. Heb ik weer! Er waren twee buitenlandse ‘delegates.’ Een Duitser en een Noor. Voorts was er een ‘referee delegate’ uit Nederland. De ‘control’ werd eveneens door een Nederlander verricht. Mijn eerste partij gaf direct al hoop op mooie interessante wedstrijden in het verdere verloop.  Ik werd aangewezen om de finale wedstrijd van twee jaar geleden te mogen fluiten. Het was een heerlijke, stevige wedstrijd met een niveau top eredivisie en ging tussen de Universiteit van Belgrado en de Universiteit van Warschau. Uitslag 3-1, setstanden 23-25, 28-26, 25-21 en 25-23.

Een heel mooi begin, hoe ging het verder?

Voor mij niet zoals ik gehoopt had, want tijdens het verdere verloop van het toernooi bleven voor mij de echte ‘krakers’ uit. Mijn collega’s zinspeelden al op de finale. Echter bij de nominatie op de finaledag viel het mij bijzonder tegen. Zeker nadat de dames van Nederland niet waren doorgedrongen tot de finale, dichten mijn collega’s mij een van de twee finales toe en waren benieuwd wie er voor de andere aangewezen zou worden. Echter op de dag van de waarheid bleek, dat ik “slechts” was ingedeeld als 2^e scheidsrechter om bij het duel om plaats 5/6 te fluiten.

Van de ‘delegate’ vernam ik dat hij Nederland niet wilde voortrekken en het zijn eerste keer was. Mijn Zwitserse collega verontschuldigde zich, dat hij er nu op stond. Hij had het niet verwacht. Echter grootmoedig heb ik gezegd, dat hij hem had verdiend en niet ik.  Wel vernam ik van een der bestuursleden, dat zij eveneens teleurgesteld waren, dat een Nederlander niet de finale floot nu Nederland niet in de prijzen viel. Ik had het mij anders voorgesteld en op meer gehoopt, doch het heeft niet zo mogen wezen.

Maar er zaten wel goede wedstrijden bij, bij die ik nog heb gefloten. Zoals op zondag 03 augustus tussen deUniversiteit van Warschau en Gazi University Turkije, uitslag 3-0, waar ik 2^de was. Op maandag was ik eerste scheids bij het duel Universiteit van Belgrado vs Russian State University of te Humanities met een 2-3 uitslag. Dinsdags was ik tweede bij  de niet doorgegane wedstrijd van de avond ervoor toen de sporthal door de politie werd ontruimd. Op woensdags was ik weer eerste, op donderdag ook en op vrijdag tweede. Bij wedstrijden tussen teams uit Portugal, Polen, Servië en Zwitserland.

Dus geen Oranje in de finale, want Groningen had het ook niet gehaald

Dat is niet helemaal waar, Nederland was wel terdege in de finales vertegenwoordigd door de lijnrechters, welke het volgens de collegae scheidsrechters naar volle tevredenheid hebben gedaan. De lijnrechters verrichtten hun taak met liefde en passie. Stonden soms wel drie wedstrijden achter elkaar te vlaggen zonder een teken van vermoeidheid uit te stralen. Respect daarvoor.

Leeftijd en BMI telden deze keer niet mee. Ook niet bij de scheidsrechters. Het kwam onder de scheidsrechters nog wel ter sprake. De Duitse ‘technical delegate’  sprak schande van hetgeen er in Nederland gebeurd was. Graag citeer ik een van zijn zinnen, te weten: “Als dit in Duitsland zou gebeuren, dan was het een nationale rel geworden.”  Hij vond het onbegrijpelijk en onwaardig waar Nederland mee bezig was, althans woorden van gelijke strekking.

Organisatorisch kan verder gezegd worden, dat studenten goed kunnen organiseren en dat dit wat belooft voor de toekomst!  Deze EUgames 2014 zijn in ieder geval voor spelers, staf en scheidsrechter van Nederland een spelen geworden van: “Een illusie armer, doch een ervaring rijker!”

gh @ Vizier op Volleybal. Foto Jan van den Noort.