EK Beachvolleybal, door andere ogen!

VoV, 24-07-2018. 4:51 uur.  Als volleybalvolger en -berichtgever was ik wel eens benieuwd hoe anderen tegen de beachvolleybal op het EK in eigen land aankeken, en met anderen bedoel ik een goede kennis, redelijke outsider, één niet ingewijde, iemand die (nog) niet met het virus besmet was, iemand die normaal niet zoveel met deze sport heeft, die vragend de wenkbrauwen fronst als ik het over volleybal (beach en zaal) heb, als ik het heb over het toernooi Volley2018, dat een week lang heel  Nederland in zijn ijzeren greep hield.

Tenminste dat dacht ik, dat heel Nederland in de greep was van. Het blijkt dat anderen daar nog wel eens anders over denken. Het EK Beachvolleybal, dat gepaard ging met prachtig weer en een enthousiast publiek en door iedereen (!) als een geweldig succes werd bestempeld, zit er op. Echter aan menigeen is het ook gewoon voorbij gegaan, was het afgelopen zonder dat men er acht op had gegeven.

Vooraf had ik hem wat bijgepraat over Volley2018, waarvan het EK Beachvolleybal deel uitmaakte,  kostte totaal zo’n slordige 8 miljoen euro, dat via subsidies (rijk, provincies, gemeenten), sponsoring en kaartverkoop bij elkaar gebracht moest worden. Waaraan we dus allemaal een beetje mee hadden betaald.

“Er werd in vier steden gespeeld, in theaters werd het zitvolleybal afgewerkt en in Ede de poulefase van het EK U20 zaalvolleybal. Al met al een mega organisatie. Drie stadions met 2.000 zitplaatsen (6.000 maximaal per dag) over 5 dagen (30.000 dus). Aangezien het in Apeldoorn maar één keer vol zat, en het in de andere plaatsen ook niet steeds volle bak was zal het dit ook wel maximaal zijn geweest. In Den Haag, waar alles bij elkaar kwam in het finaleweekend,  was de capaciteit zes dagen keer 3.000 met een afronding naar boven tot pakweg 22.500 totaal. Voor het beachvolleybal stel ik  dus gemakshalve het totaal bezoek op 52.500. Het zitvolleybal en het EK U20 waren niet echt toeschouwermagneten, qua aantallen dan.

En de TV uitzendingen op NPO 3 ook niet vertelde ik hem. “Gemiddeld zo’n 160.000 kijkers bij de eerste vier dagen, vrijdag met 126.000 het laagste aantal, donderdag met 204.000 het hoogste. ‘Freek naar de Haaien’ had er meer.  64 dames en heren beachduo’s met hun begeleiding, bij de dames en heren zitvolleyballers veel teams en verder was Nederland gastheer voor 5  Jong Landen teams. En uiteraard wat er allemaal verder nog bij komt kijken en meekomt bij de organisatie van een dergelijk evenement. Aan begeleiding, court teams, scheidsrechters, begeleiders etc. etc.

We bekeken op zaterdag de laatste dameswedstrijden bij het beachvolleybal samen, mijn meekijker en ik, met een pilsje en wat borrelnootjes erbij. Een ontnuchterde gewaarwording voor mij! Ik noteerde wat flarden van opmerkingen uit onze gesprekken.

“This is Beachvolleybal” hoor ik om de haverklap. Ik weet ook wel dat ik niet naar waterpolo zit te kijken! Wat een belachelijke slogan, ik zie me al bij Ajax, Feyenoord of FC Twente zitten en na elke geslaagde actie, dat waren er afgelopen seizoen overigens bij Twente niet zoveel, “This is Football” door de luidspreker horen knallen. Of bij atletiek “This is the Long Jump”, als er weer iemand ver heeft gesprongen. Stel je voor “This is Hockey”, neen doe ook maar niet. Zij die er zitten weten toch wel wat het is, en zij die thuis aan de buis zitten toch ook wel, tenminste dat is wel te hopen! Het spreekt toch voor zichzelf. Waarom doen ze dat eigenlijk, weten ze niks beters te roepen?

“Een hele boel lawaai, dat valt me wel op, microfonisten die het publiek met hun instructies bijna dwingen tot verplicht klappen en de verkoop van oordopjes waarschijnlijk naar gigantische hoogte hebben gestuwd in de afgelopen week.” Na elk punt, weer die dreun, weer die beat! Het kan blijkbaar niet op, het is nooit genoeg! Rupsje nooit genoeg!” Zo beleef ik het, zei mijn medekijker. “Dames, die in (te) kleine broekjes en heren die in te lange korte broeken en te korte lange broeken door het zand rennen en duiken. Ik loop er (nog) niet echt warm voor. Heeft de sport dit nodig? Maakt dit de sport attractief?  Schaars geklede dames en veel te harde muziek?

Er worden nauwelijks rally’s gespeeld en als het al een keer gebeurd gaat men helemaal uit zijn dak. Na elke geslaagde actie probeert de DJ nog meer lawaai te produceren dan bij een vorige. Dat hoort er blijkbaar allemaal helemaal bij. Luid en snel is het motto van beachvolleybal. En in die verplichte pauze dan ook nog snel even een paar schaars geklede meiden wild met de haren laten schudden en een paar ‘uiterst ingewikkelde’ danspasjes laten doen. Oogt voor menigeen goed, maar stelt natuurlijk helemaal niks voor. Was het een of ander promotieteam van sponsor T-mobile of zo?“

“En als ik het commentaar, dat bij de duels wordt gegeven,  goed beluister is de sport nog ingewikkelder dan schaken. Wat die spelers en speelsters allemaal wel niet bedenken tijdens die paar seconden durende rally’s en bijhouden tijdens de sets en wedstrijden. En hoe die commentatoren dat allemaal weten. Telepathie, telecommunicatie, ze zitten waarschijnlijk helemaal op dezelfde golflengte als degenen binnen de lijnen.

Ze weten precies te vertellen wat er vooraf en achteraf gedacht wordt. Hoe vaak is er kort geserveerd? Hoe vaak lang, diagonaal en op wie en met welk resultaat? Was er succes met korte aanvallen, diep geslagen aanvallen? Serveer tactiek wijzigen? Blokkeer tactiek wijzigen?  Diagonaal dicht, rechtdoor dicht. Prikballen, pushes alles wordt onder de hersenpan opgeslagen. Dus ik moet nu dit doen om te scoren!.” Tenminste volgens het commentaar.

“Nou, ik geloof daar weinig tot niks van, dat klinkt mooi, maar ik kan me dat niet voorstellen. mijn inziens is het gewoon vaak intuïtief handelen door de spelers / speelsters en probeert de commentator daar achteraf een verhaal van te maken. Rammen, een lobje, een blok. Niet nadenken. Gaan met die banaan en maar zien waar het schip strandt!” Zo gaat dat denk ik. En dan zal er ook wel degelijk af en toe iets bewust gebeuren, maar niet elke keer. Niet overal is een verklaring voor. Daar geloof ik dus niet in. Zwamverhaal!”

Foutserve! “De wind staat niet goed. Uitgeslagen aanval, “Te veel druk willen zetten, te veel risico genomen.” Elke geslaagde actie is een gevolg van tactisch en technisch vernuft, een mislukte wordt vaak doodgezwegen. “This is Beachvolleybal Promotion.”  Maar hoe zit het dan bijvoorbeeld met zes of zeven foutserves in een set. Dat is toch knudde, zwaar knudde voor die zelf benoemde en keihard trainende professionals? Je kunt toch wel goed serveren?  Serveren heeft toch helemaal niks te maken met hoelang je al als duo samenspeelt. Het is iets individueels, je bent van niemand afhankelijk! Als je eind twintig bent en je hebt dit tienduizend keer gedaan, kun je toch wel over het net in dat vierkante daarachter serveren? Of klinkt dat oerdom?”

Ontnuchterend, dat commentaar, die zienswijze, hoe anderen over dit spektakel denken. Dan sta je weer met beide benen op de grond. Met beide voeten in het mulle, te warme zand. En dan hebben we nog lang niet alle opmerkingen kunnen opschrijven die er tijdens de bekeken duels heen en weer vlogen. Over bezoekersaantallen en de vergelijking van sporten onderling. Voetbal, tennis, hockey, noem maar op.

Maar een Nederlandse Europees kampioen is toch prachtig?  “Natuurlijk, geweldig. Die gouden plak en de hoofdprijs van 20.000 is de dames helemaal van harte gegund. En ze hebben het dik verdiend. Keihard voor gevochten, een week lang. Neen, dat mag ik niet zeggen. Want kampioen worden doe je niet in een week! Dat duurt iets langer. Fantastisch resultaat, voor Nederland en de Nevobo, want daar zal het ook wel op afstralen. En die Sanne Keizer was toch best wel een beetje goed zeg. Spelinzicht, vooruitziende blik en ze ziet er ook nog goed uit. En dat geldt ook voor die van Meppelink. Mooi! Die twee kunnen trots op zichzelf zijn. Mooie visitekaartjes van het Nederlands beachvolleybal.”

Maar de andere Nederlandse topteams dan? Joy Stubbe / Marleen van Iersel (foto boven) bijvoorbeeld? “Ken ik niet, nooit van gehoord, niets van gezien”  En Jolien Sinnema / Laura Bloem?  “Hetzelfde, nooit van gehoord, deden die ook mee dan?” En Sophie van Gestel / Marloes Wesselink? “Wie zei je? Heette de dame die commentaar gaf niet Wesselink, was dat haar zus of zo?” En Christiaan Varenhorst / Jasper Bouter? “Varenhorst klinkt wel een beetje bekend in de oren, maar waarom precies, ik zou het niet weten. Jasper Kouter? Hij heet Bouter! Zegt me niks!. Dirk Boehlé / Steven van de Velde dan. “Klinkt niet bekend. Moet ik het antwoord op schuldig blijven.” En van Jannes van de Ham / Sven Vismans heb je  zeker ook nog nooit gehoord? “Klopt, correct.”

“Maar van Alexander Brouwer en Robert Meeuwsen  toch wel?” Anders heb je qua sportbeleving echt de laatste jaren onder een steen geleefd?  Gehoord niet, maar wel iets over gelezen, dacht ik. “Ze wilden toch goud winnen op dit EK, heb ik ergens gezien, meen ik. Nou daar zijn ze met een vijfde plaats dan wel ver vanaf gebleven. Geen goud maar hout! Ha, ha.  Ik denk dat er wel meer duo’s goud wilden winnen, maar dat was dus niet voor hen weggelegd. Üben, üben,  zeggen ze dan in Duitsland.”

En nog wat anders te melden? “Neen, ik denk dat ik een volgende keer niet weer ga kijken. Is me tegen gevallen. Te veel kabaal en weinig wol. En wat ik ook niet zo goed snap is dat er één moet winnen, je kunt toch gewoon evengoed zijn als het team aan de andere kant en bij 1-1 gelijk betekent dat toch evengoed!  Dat gebeurt toch wel in meer teamsporten! In ieder geval wel in de sporten waar ik bij voorkeur naar kijk.”

En wat is jouw sport dan wel? Vissen zeker? Stilte!

gh @ Vizier op Volleybal. Foto’s CEV.