Oranje wringt zich voorbij Canada

De Oranje damesploeg ondervond vanmiddag meer tegenstand van Canada dan vooraf verwacht werd. Immers de Canadezen hadden in de vijf voorgaande duels slechts 2 punten gesprokkeld, (3-2 winst op Argentinië)  terwijl het ongeslagen Oranje al op totaal 14 stond. Nederland moest een 1-0 achterstand wegwerken, ging met 2-1 aan de leiding maar kon het in de vierde set niet afmaken. Pas in de tiebreak was er duidelijk overwicht.

“Pas aan het eind van de wedstrijd vonden we de juiste mix in het veld” zei bondscoach Vermeulen op de persconferentie. Daarvoor was dat middels de inzet van alle speelsters geprobeerd, echter zonder aanhoudend succes.  “We waren klaar voor deze wedstrijd” zei diagonaal Judith Pietersen, maar volgens mij waren we na twee weken WGP volleybal en de wedstrijd tegen België toch behoorlijk vermoeid. We hadden niet verwacht om een punt aan Canada te moeten afstaan en het was helemaal nooit in ons opgekomen dat we de wedstrijd zouden kunnen verliezen. We bleven geconcentreerd in de tiebreak en klaarden de klus alsnog.”  Shanice Marcelle van Canada was de menig toegedaan dat haar team met de wedstrijd beter is gaan spelen. Met vandaag de beste wedstrijd tot nu toe. De 3-2 zege van gisteren op Argentinië had hen veel vertrouwen in eigen kunnen gegeven.

Oranje begon met het zestal dat gisteren de wedstrijd een ommekeer had gegeven na de 0-2 achterstand tegen België. Laura Dijkema (2) op spelverdeling, Manon Flier (7) op de diagonaal en Myrthe Schoot als degene met het afwijkende shirt aan. Robin de Kruijf (16) en Carlijn Ghijssen – Jans (1) namen de midposities in en Anne Buijs (8) en Lonneke Sloetjes (2) maakten het team compleet. Tussen haakjes de scores.

Canada was in de eerste set een stuk gretiger dan Oranje en de ploeg van Vermeulen kreeg er fors van langs. Een driepunter (4-6 voor Oranje naar 7-6), gevolgd door een vijfpunter (7-7 naar 12-7) waren tekenen dat Oranje niet bij de les was. Oranje kwam in het middendeel van de set nog terug (van 14-8 naar 14-11) maar kreeg daarna nog twee keer een serie tegen die de stand op 21-13 zette, Brittney Page en Rebecca Pavan deden Oranje scorend behoorlijk pijn, aan Nederlandse kant kon Anne Buijs wat terug doen. Zij kwam in deze set op vijf treffers. Na de 25-15 zal iedereen die Oranje een warm hart toedraagt gedacht hebben  “snel vergeten” en op naar de volgende set.

Wat doe je dan als coach wanneer het team dat gisteren na 0-2 voor de ommekeer zorgde het in de eerste set volledig laat afweten. Terug naar de basis, naar de vaste waarden en de vertrouwde  opstelling. De Kruijf en Buijs bleven staan, Stoltenborg (3), Belien (7), Plak (17) en Pietersen (10), die in de eerste set net als Stoltenborg en Oosterveld (-)  al een invalbeurt hadden gehad, kwamen erin. En natuurlijk liep Myrthe Schoot nog steeds in en uit.

De nieuwe formatie had van acquit af succes. Oranje pakte meteen een goede voorsprong, ging met 3-8 naar de zijlijn,  en liet Canada niet de illusie dat er in deze set veel eer te behalen viel. Middels de tussenstanden 8-14 en 13-17 ging het met een geruststellende voorsprong richting  de big points. Via Pavan en Charuk, die beiden tot aan de tweede set 8 punten hadden gescoord, lukte het Canada om Oranje tot op twee punten te naderen. Maar Oranje liet zich daarna niet verrassen en maakte de set met 20-25 uit. Quirine Oosterveld had in deze set een passende invalbeurt.

Vermeulen wijzigde de basiszes niet in de derde set. Canada kon aanvankelijk afstand nemen (8-6) en houden (12-10)  maar gaande weg de set kreeg Oranje meer grip en nam de leiding over. Toen het de finale inging had Oranje een ruime voorsprong opgebouwd via een serve serie van Femke Stoltenborg. De 18-23 werd door Celeste Plak na 19-24 naar 20-25 getild.  Oranje had met 1-2 de leiding in de wedstrijd genomen.     

Maar wie gedacht had dat daarmee het (Canadese) varkentje gewassen was kwam bedrogen uit. Canada was nog niet verslagen en liet zien dat het zo veerkrachtig als een elastiekje was. Bij Nederland was de concentratie ver te zoeken terwijl Canada zich zowel in aanvallend als verdedigend opzicht een stuk beter ging manifesteren. Het gevolg daarvan was een serie van een stuk of acht punten achter elkaar. Canada nam een 13-7 voorsprong en liet Nederland daarna spartelen.

De stand bij de technische time out op 16-9 veranderde in 18-12 en 21-15. Inmiddels waren Manon Flier en Esther van Berkel (2) in de ploeg gekomen. Zij konden echter niet voor een ommekeer zorgen. De Canadese ploeg rook de tiebreak, rook een volgend competitie punt en verheugde zich al op de ‘stunt’,  die de tweede setwinst ongetwijfeld zou zijn. Zij gaven dan ook niets meer weg en sloten met 25-21 af.

Wat doe je dan als coach, als het team dat een 1-0 veranderde in 1-2 en vervolgens in de vierde set onderuit gaat. Pijnlijk hard onderuit gaat. Dan probeer je middels een opnieuw aangepaste basiszes voor nieuwe impulsen te zorgen. Laura Dijkema kwam voor Femke Stoltenborg, Manon Flier nam het stokje van Judith Pietersen over, en de rest (Belien, de Kruijf, Plak, Buijs en Schoot) bleven staan.

Ook deze formatie bleek succesvol te zijn. Nederland had een vliegende start middels scores van Plak, Flier en de Kruijf. Nam een ruime 2-8 voorsprong en sloot via 6-12 en 8-13 met 9-15 af. De zesde zege van deze WGP editie was binnen, het had meer moeite gekost dan vooraf verwacht, maar Nederland is nog steeds ongeslagen. Volgende week in Doetinchem begint de ploeg als koploper van groep 2 en heeft met het thuisvoordeel alle troeven in de hand om zich te plaatsen voor de Final Four in Polen. En wie weet wat er dan nog meer in het vat zit?

gh @ Vizier op Volleybal. Foto FIVB. Oranje viert een punt.