Vizier op volleybal

 

YOG: Olympisch dagboek uit Buenos Aires-2

VoV, 12-10-2018. 6:03 uur. Een belangrijke opmerking wil René van der Giessen,  schrijver van dit Olympische dagboek, vooraf nog maken. Het is een verhaal door zijn ogen en meegelezen door Debora. Het is een verhaal van buiten het Olympisch dorp, omdat zij daar niet verblijven. Emi en Raisa verblijven er wel, zij zullen hier nu of later zeker nog veel meer aan toe kunnen voegen.

Zaterdag 6 oktober 2018. Vandaag wordt duidelijk hoe het toernooi gespeeld gaat worden. Om tien uur is in het Green Park, waar de wedstrijdvelden liggen, de technical meeting. Hier wordt bekend hoe de poules zullen worden ingedeeld, en wat de wedstrijddagen zijn.

Ervoor hebben we samen met Noorwegen nog een training gepland. Dat betekent vroeg op pad. Wij zitten om kwart over zes in de auto. ’s Ochtends wel te verstaan. Bij de venue komen inmiddels ook de bussen aan vanuit het Olympisch dorp, en al snel vinden we Emi en Raisa. Nuttige training weggezet, weer wat puntjes op de i. Raisa ging niet helemaal lekker, ze had wat irritatie aan haar rug. Het is inmiddels flink druk op en rondom de velden, logisch ook, want alle 64 teams worden straks verwacht bij de vergadering.

De meeting is in één van de grote tenten verderop op het park. Alle spelers mogen tekenen voor hun aanwezigheid, erna begint de loting, op basis van een vooraf vastgesteld ranking. Best een ingewikkeld proces, ook omdat niet meer dan twee landen uit één continent in een poule mogen. Bij de loting komen wij terecht in poule G, samen met Nieuw-Zeeland, Congo en Bolivia. Allemaal landen die ook op het afgelopen WK in Nanjing actief waren, Nieuw-Zeeland werd daar 17e, Congo 25e en Bolivia 9e. Zeker Bolivia mogen we niet onderschatten. Rusland, mede finalist op EK en WK, is geplaatst in poule B, hetgeen betekent als je kijkt naar het speelschema dat we dit land al eerder in het toernooi tegen kunnen gaan komen. Maar first things first.

Het kledingverhaal blijkt gelukkig te zijn opgelost. De door de Nevobo aangeleverde wedstrijdkleding was door NOC én IOC (International Olympic Committee) al voor vertrek goedgekeurd, een goedkeuring die nu alsnog door de FIVB (de wereldvolleybal bond) is overgenomen. Dank aan de mensen in Nederland die alsnog met spoed een alternatieve kledingset hebben geregeld en, met de ouders van Emi, hebben overgevlogen naar Buenos Aires. En de meiden hebben nu wel lekker veel tops…

De rest van de dag stond in het teken van de openingsceremonie, midden in het centrum van de stad. Het werd een indrukwekkend licht- en geluidspektakel, met aandacht voor alle landen, heel veel sporten en natuurlijk kon de Argentijnse tango niet ontbreken. Een spectaculair vuurwerk sloot het geheel af. Morgen, zondag, begint het toernooi, wij spelen pas maandag in alle vroegte, om 09.00 uur (14.00 uur NL tijd) tegen Bolivia.

Wil je deze spelen volgen, kijk dan ook eens op de sites www.buenosaires2018.com  en www.olympicchannel.com . Op deze laatste site veel live streams. Het beachvolleybal wordt vanaf de kwartfinales gestreamd

 

Zondag 7 oktober 2018: Vandaag beginnen voor heel veel sporten de wedstrijden eindelijk. Na een lange periode van voorbereiden, en een aantal dagen wennen in Buenos Aires mag er nu uit gaan komen wat er de afgelopen jaren is ingestopt aan trainingsarbeid en het opdoen van ervaring.

Ook het beachvolleybaltoernooi begint, echter nog niet voor onze meiden. Zij spelen pas op maandag, om 9 uur op het centre court tegen Bolivia. Een niet te onderschatten tegenstander, zij wisten op het WK in China de 9e plek te bereiken. Omdat wij vandaag nog niet spelen, staat er een training op het programma, om 12 uur op de velden bij het Olympisch dorp. Dat betekent voor ons een rustige start, tijd om te ontbijten in het hotel. Ik zet Debora af bij de trainingsvelden, en ga daarna zelf door naar de wedstrijdlocatie om de wedstrijden die daar gespeeld worden op video te zetten. Eerst nog een klein uurtje in de rij gestaan om de juiste toegangspas te pakken te krijgen. Lange rijen en veel wachten is het credo hier in Buenos Aires.

Het is inmiddels goed druk in het Greenpark, waar de wedstrijden worden gespeeld. Prachtig weer, en veel mensen uit de stad die er een zondags uitje van maken. Ik zie eerst de wedstrijden van Egypte tegen Polen en van de Verenigde Staten tegen Australie. Daarna loopt het toch al volle stadion tot de laatste plaats helemaal vol, want Argentinie gaat het opnemen tegen Zwitserland. Een topsfeer hoor, mooi entertainment voorafgaand aan de wedstrijd, en de sportgekke en sportieve Argentijnen zingen het ene lied na het andere op de tribunes, uiteraard vergezeld van de wave, handgeklap en dans. Feesten kunnen ze. Het wordt een spannende driesetter, uiteindelijk gaan met matig spel toch de Zwitsers er met de winst van door.

In de tussentijd heb ik de ouders van Emi ontmoet, zij zijn gisteren aangekomen. Ook komt Debora met Emi en Raisa naar het stadion, en pikken zij nog net de Argentinië wedstrijd mee. Debora vertelt dat de training niet optimaal was, Raisa toch nog wat rugklachten, waardoor ze nog even wordt ontzien. Vanavond nog een keer de dokter en de fysio raadplegen, en er is ook nog even contact met Wendy, onze verzorgster in Nederland. Alles er aan doen om er morgen klaar voor te zijn.

We eten met de ouders van Emi in de buurt van het Greenpark. Bifo de Lomo, dat kunnen ze goed in Argentinië. Erna stuurt de navigatie ons dwars door de stad naar het Olympisch dorp, waar Debora een meeting heeft. Morgen vroeg op, ook voor ons gaat dan het toernooi beginnen

Maandag 8 oktober 2018: Matchday, eindelijk gaat vandaag ook voor ons het toernooi beginnen. Dat de dag echter een heel ander verloop zou krijgen had ik niet verwacht.

Al voor zes uur zitten we in de auto richting de wedstrijdvelden. Geen ontbijt dus, want dat stond nog niet klaar. Het is rustig in de stad, en we vinden een nieuwe route, waardoor we om kwart over zes al bij de venue zijn. Onderweg krijgen we via de app echter al berichten van Raisa dat het niet goed gaat met haar rug. Heel vervelend, en ook onheilspellend. Onzekerheid. Wat te doen? Emi en Raisa zijn onderweg met de bus, en we kunnen niet anders dan hen opwachten bij de ingang, en kijken hoe het gaat.

Niet goed helaas. Ze kan slechts heel moeizaam bewegen en lopen. Fysio Chris Swier is erbij, en met elkaar besluiten we toch te gaan proberen haar speelklaar te krijgen. Volgens alle deskundigen is er niets echt kapot, het is een spieren en zenuw kwestie. Waar een wil is, is een weg, en er komen diverse quotes voorbij, zoals: the body achieves what the mind believes, en, if it doesn’t kill you, it will make you stronger.

Moeizame warming up, toch de wedstrijd begonnen, maar het ging echt niet. Aan het einde van de eerste set gestopt. Heel lastig, maar geen twijfel. Dit was niet te doen. Zo jammer. Raisa kan amper lopen en met veel hulp bereikt ze uiteindelijk de fysioruimte. Ook de arts van NOC-NSF Maarten Moen is opgeroepen. Met elkaar besluiten we na enige tijd om Raisa met mijn auto, en vergezeld van Maarten, naar het Olympisch dorp te vervoeren. Afgesproken is dat we per dagdeel overleggen wat we gaan doen.

Het lijntje met Wendy, die ons team in Nederland terzijde staat als fysio is er ook, en zij heeft contact met Chris. Het doet heel goed te zien dat deze mensen erg betrokken zijn, en er alles aan willen doen om Raisa te helpen. Hierbij wil ik zeker ook Emi noemen. Een beter maatje kan Raisa zich niet wensen. Zoveel geduld, vertrouwen en begrip. Natuurlijk is het voor haar ook heel lastig, maar de steun die zij geeft, en op afstand ook haar ouders die in Buenos Aires zijn, is hartverwarmend en gaat zeker helpen op de weg naar herstel.

Wij hebben in het Greenpark nog wat wedstrijden gezien, want we zitten tenslotte nog in het toernooi. De contacten met de arts en fysio in de avond, en met Raisa zelf, geven enige verbetering te zien. Morgen verder.

gh @ VoV. door René van der Giessen. Foto FIVB / YOG.