Volleybal in de USA, Kiki von Piekartz
Wellicht hebt U de vorige artikelen over Kiki von Piekartz op Vizier op Volleybal gelezen. Daarin ging de (ex) spelverdeelster van Set-Up ’65 II in op de beweegredenen om naar de VS te vertrekken. En daar te gaan studeren en volleyballen, of was het andersom? Op 6 januari 2013 stapte ze aan boord en vloog naar de andere kant van de oceaan, waar ze deel ging uitmaken van het volleybalteam van South Alabama Jaguars. Dit is het team van de University of South Alabama, ze spelen Division 1, dat is zeg maar het hoogste niveau van Amerika.
Uiteraard waren we benieuwd hoe het haar was vergaan na de ‘zomerpauze’ en wij vroegen haar ons en de lezers een update te geven van haar “Amerikaans Volleybal Avontuur’. Onderstaand haar verhaal, dat zich (uiteraard) tot haar volleyballeven beperkt.
De voorbereiding, wegwijs in de USA volleybal regeltjes
Op 22 Juni 2013 vloog ik weer terug naar Amerika, ik zou het zomerprogramma volgen van de universiteit, en was ook verplicht om krachttraining te doen voor de volleybal. We waren nog niet officieel aan het trainen met de coaches erbij, want volgens de NCAA regels mogen de coaches pas 2 weken voor de eerste wedstrijd van het seizoen beginnen met de training.
We mochten wel zelf met z’n allen bij mekaar komen en een beetje spelen, dit noemden we dan ‘open gym’. Zo stond ik elke dag rond 5:30 uur op, want om 6:00 uur hadden we anderhalf uur krachttraining en daarna ging ik 2 uur school, en dit elke dag. Rond 10:00 uur was ik dan klaar, met in de middag nog een uurtje ‘open gym’.
Twee weken voordat het seizoen begon, hadden we ‘camp’, en dat betekende dat we twee weken lang elke dag 6 uur met volleybal bezig waren. We trainden dan 3 uur in de ochtend, en 3 uur in de middag, maar dat liep wel vaak uit. We hadden ook een ‘fotodag’ en kregen een compleet nieuwe outfit. Je krijgt zo veel spullen, dat is echt niet normaal! We kregen zelfs ieder een koffer voor als we gingen vliegen. We hebben vier verschillende wedstrijdshirts, dat vind ik best wel een beetje overdreven.
Het inspelen is in de USA ook heel anders dan in Nederland. Een team krijgt precies 60 minuten op de klok en in die tijd mag je inspelen, je mag ook niet voor die 60 minuten ergens inlopen. Wij begonnen als de klok op 45 stond, en als de klok op 24 staat mag het thuisspelende team voor 6 minuten gebruik maken van het hele veld, wij gebruikten deze minuten dan voor de pass, en daarna mag de uitspelende ploeg voor zes minuten doen wat ze willen. In die tijd moeten wij van het veld af, en moeten wij ons wedstrijd shirt aan doen en dan pas mogen we inslaan, best ingewikkeld als je voor het eerst met die regeltjes bekend wordt gemaakt.
Ook heb je in Amerika na de tweede set een rustpauze van 20 minuten, de teams moeten dan ook van het veld af. Zo zijn er nog wel meer rare van bij ons afwijkende regels. Bijvoorbeeld mag de libero serveren voor één midspeelster en mag de bal het plafond raken zolang die maar aan jouw kant blijft. En krijgt een team 15 wissels! Dit omdat je ‘ defensive specialists’ hebt in Amerika, dat zijn soort libero ‘s, maar die worden er voor de pass ingewisseld, voor een passer – loper of een diagonaal, die staan ook bijna nooit te passen.
De wedstrijden, de druk, presteren en veranderingen
Ons eerste toernooi was bij ons thuis en dat was echt super gaaf om mee te maken. We hadden dat weekend ook veel publiek en er was een goed sfeertje. Voorafgaand aan de wedstrijd moesten we natuurlijk naar het volkslied van Amerika luisteren, dat was wel even grappig want heel veel Amerikanen nemen dat moment heel serieus. We deden dit toernooi best goed we wonnen twee van de drie duels en de coach was tevreden.
De week erna hadden we een toernooi in Nashville, Tennessee. Eerst hadden we een zeven -uur-lange busreis, en daar moest ik wel aan wennen, want ik was het niet gewend om zeven uur te rijden voor een uitwedstrijd. De dag van een uitwedstrijd ziet er ook heel anders uit, ’s ochtends vroeg hebben we dan ontbijt, daarna komen we samen en hebben we wedstrijd analyse, dan vertrekken we naar de sporthal waar we weer 60 minuten op de klok krijgen en dan mogen we trainen, er staan ook echt officials bij om precies te klokken dat we 60 minuten aan het trainen zijn. En daarna gaan we eten en begint de wedstrijd.
We begonnen dit toernooi echt heel slecht, we moesten direct de eerste wedstrijd ook tegen een goed team. Ik mocht zelf al wel meer spelen, ik speelde 50 / 50 met de andere spelverdeelster, ik kom er telkens in voor aan het net. Ik was vergeten te zeggen dat één van onze beste passer – lopers, die week ervoor nog speler van de week was, eruit lag vanwege een voetblessure, door te veel springen, werd gezegd. We misten haar wel. Maar dat was geen excuses om te verliezen, we verloren alle drie wedstrijden dat toernooi, wat heel erg balen was!
En dan was er nog iets heel raars, we speelden zo slecht dat de coach niet eens met ons wilde praten in de time-out, en vervolgens vertelde iemand dat als we niet beter gingen spelen dat we dan geen eten zouden krijgen! Dat vond ik best raar en ook grappig dat zoiets werd gezegd. Gelukkig ging het wat beter, maar hadden we nog steeds verloren, maar we kregen wel wat te eten na die tijd.
De week erop begon niet zoals we hoopten, we hadden veel blessures. We hadden wat mensen die scheurtjes in het scheenbeen hadden en wat rugklachten, daar kwam ook nog eens bij dat ik maandag op de training heel onhandig ben gevallen, en dat ik er voor 2 weken uit lag vanwege een hersenschudding. We hadden dat weekend een toernooi bij de Universiteit van Alabama, ik mocht dus niet spelen, maar we deden het wel heel goed.
We wonnen de eerste twee wedstrijden, maar verloren de laatste, op zich was het wel een goed weekend en coach was ook wel tevreden. Ik heb hele tijd aan de kant gezeten, maar zelfs dat werd al te veel, de felle lichten en het lawaai, ik kreeg er heel veel koppijn van. Ik baalde ook ontzettend dat ik niet mocht spelen. De week erna zouden we een toernooi moeten spelen in Arkansas, maar we hebben afgezegd vanwege al die blessures.
Er gaat een alarmbel rinkelen, de competitie
Bij de universiteit vroegen ze zich af wat er aan de hand was met het volleybal team, misschien trainden we te veel, of deden we teveel in de trainingen. Het werd duidelijk dat er wat veranderde, want de week na dat we naar Arkansas zouden gaan, werd er heel anders getraind. Ik was weer vrijgegeven door de dokter, en mocht ook weer meedoen. We deden veel minder zware trainingen dan voorheen. Je merkte ook dat het team meer relaxed was. Vaak moesten we ‘suicides’ rennen, een zelfmoordrun, als we een oefening niet goed uitvoerden, dit deden we dan ook veel minder.
Ze waren nu heel voorzichtig met ons want het volgende weekend begon de normale competitie. Ik heb trouwens die week op passer – loper getraind, we hadden nog steeds zo veel blessures, dat ik als passer – loper aan de bak moest dat weekend. We speelden tegen Arkansas-Little Rock en tegen Western Kentucky, twee hele goede teams, we hebben dan ook beide wedstrijden, speelden wel goed mee, maar gingen toch 2 verliespartijen de competitie in.
Wat ook wel grappig was, dat ik bij het team van Arkansas de naam Marleen de Zoete zag staan. Ik dacht dat moet een Nederlandse zijn, en na de wedstrijd kwam ze naar mij toe en ze was ook inderdaad Nederlands! Dat was echt wel even heel leuk, ook haar ouders waren erbij!
De eerste helft van het seizoen was niet goed, ons record was 2-7, dus van de 9 wedstrijden konden we er maar 2 winnen! Wedstrijden die we moesten winnen werden verloren. Er moest iets gaan veranderen en snel. Jammer genoeg na de eerste helft, stopten er 2 speelsters mee, want ze vonden het niet meer leuk en wilden niet meer trainen bij deze coach. Dat was wel even schrikken, want het waren wel leuke spelers.
De tweede helft begon, en er werd duidelijk gemaakt dat we echt moesten winnen nu. Je merkte het ook aan de coach, want haar baan stond namelijk op het spel. De eerste week van de tweede helft begon goed, want mijn moeder en oma waren overgekomen, ook de ouders van een Engelse speelster waren overgekomen, heel gezellig! Vrijdag moesten we tegen Texas State en daar hadden we de week ervoor nog met 3-2 van verloren. We hadden dus nog iets goed te maken tegen hun.
We speelden die avond echt heel goed, en het was zo’n spannend wedstrijd. De set standen waren 26-24 elke set, zelfs in de vijfde set was het nog 22-20, maar we hadden gewonnen en dat was een hele opluchting! Ik heb ook nog nooit zo’n lange wedstrijd gespeeld, bijna 3 uur hebben we er over gedaan. Ook de wedstrijd van zondag wonnen we van Louisiana, de coaches waren dan ook blij dan we de tweede helft met twee zeges ingingen.
Amerikaanse wedstrijden zijn zo veel anders dan wedstrijden in Nederland. Voor elke wedstrijd wordt het volkslied van Amerika gespeeld, en als je naam word omgeroepen moet je een bal, of een T-shirt het publiek ingooien. Er word helemaal een show van gemaakt, wat best leuk en gaaf is! Ik heb wel altijd dat niemand mijn naam kan uitspreken, wat altijd wel grappig is! Maar ook staat er vaak een band, en cheerleaders, typisch Amerikaans allemaal. Ook in halftime is er een halftime-show, dan worden er mensen uit publiek gehaald en die doen dan allerlei opdrachten, en daar kunnen ze spullen mee winnen.
De rest van tweede helft ging goed! Van de negen wedstrijden, wonnen we er zeven! En we waren geplaatst voor de play – offs! Ook die zijn anders dan in Nederland. Er is aan het eind van het seizoen weer een toernooi, het lijkt wel beetje op Open Club. Dit toernooi begon met een gala, daar kwamen alle teams samen en werd er door mensen gepraat over volleybal en allerlei andere dingen.
De dag erna begonnen de play – offs, eerste wedstrijd moesten tegen Texas-Arlington, we hadden al een keer dik gewonnen van dit team, dus we hadden best veel zelfvertrouwen, maar we hadden ook een keer dik van ze verloren. We waren eigenlijk best arrogant, zo van: dat doen wij wel even. Maar het verliep toch anders, we verloren met 3-0 en in één keer was het toernooi voorbij. En dat was echt balen! Want door ons goede tweede helft waren we een kanshebber om Conference Champion te worden.
Ook Western Kentucky lag direct al uit het toernooi, dit team was echt zo goed tijdens de competitie, ze hadden nog maar één keer verloren. Zij speelden tegen Troy, waar wij twee keer van gewonnen hadden, maar waarschijnlijk waren zij ook te arrogant, en dachten ze dat ze het al gewonnen hadden.
Ons seizoen was toen ook direct over, we gingen terug naar Mobile, en dat was dan het einde van het seizoen. We trainden ook niet meer. Wel moesten we nog naar school. Al met al heb ik het wel heel leuk gehad, het leukste waren toch wel de wedstrijden. Het lawaai, en de hele show erom heen, zo Amerikaans, dat was echt wel heel gaaf. Ik merk ook wel dat ik beter ben geworden, dat komt ook door de krachttraining die we deden, veel meer kracht gekregen!
Daarna is mijn moeder nog overgekomen, we zijn nog een paar dagen in New York geweest, en toen voor drie weken vakantie naar Nederland.
En dan sta je in het laatste weekend voor je terugvliegt naar de ‘States’ zo maar met Set-Up II in Groningen tegen StadsGarderobe Veracles te spelen. Geen show, geen Amerikaanse toestanden, niks serveren door een libero, een dakbal is een punt en noem maar op.
Kiki succes en bedankt voor je verhaal. Het was bijzonder leuk en leerzaam om het te lezen en te vernemen dat volleybal niet overal zoals in Nederland gaat.
gh @ Vizier op Volleybal.