YOG: Laatste hoofdstuk Olympisch dagboek

VoV, 22-10-2018. 6:30 uur. Een belangrijke opmerking wil René van der Giessen,  schrijver van dit Olympische dagboek, vooraf nog maken. Het is een verhaal door zijn ogen en meegelezen door Debora. Het is een verhaal van buiten het Olympisch dorp, omdat wij daar niet verblijven.

Donderdag 18 oktober 2018: De spelen zijn afgelopen. Vanmiddag is er voor Talent Team NL en voor de begeleiding een bezoek gepland aan de Nederlandse Ambassade. Daarna is de afsluitceremonie in het Olympic Village. De ochtend gebruiken we om nog een aantal zaken te bespreken met betrekking tot de planning voor de komende weken.

Van het bezoek aan de ambassade en van de afsluitceremonie krijg ik persoonlijk niet heel veel mee, omdat deze alleen toegankelijk zijn voor geaccrediteerde mensen. Debora heeft er een leuk gesprek gehad met de ambassadeur, en er waren wat speeches, en natuurlijk bitterballen. De show rondom de afsluitceremonie kwam niet echt tot leven begreep ik. Dit kwam mede omdat alles in twee talen ging, waardoor de vaart er wat uit was, en kennelijk was iedereen ook best moe, en wilde naar huis. Toch kijken we terug op een indrukwekkend evenement, dat in diverse parken verdeeld over de stad werd gehouden. Het winnen van medailles was voor Nederland, in tegenstelling tot de ‘grote’ Olympische Spelen geen doel op zich, maar toch zijn we trots met 7 gewonnen medailles.

We zijn natuurlijk in het bijzonder blij met de zilveren medaille voor het jongens beachvolleybalteam Matthew en Yorick. Het was mooi om van zo nabij mee te maken, en goed voor het Nederlandse beachvolleybal. Na de ceremonie nog even een koffie bij de Starbucks, tassen inpakken en naar bed.

Vrijdag 19 oktober 2018: De dag van vertrek. Tassen inpakken, ontbijten en richting het vliegveld. Tijdens het ontbijt spreken we nog met de basketbalcoach. Hij is niet tevreden met hun prestaties, ze hadden er meer van verwacht. Hij is kritisch op het proces en de houding van de spelers. Ze hadden ingezet op een medaille, maar dat is niet gelukt.

Debora gaat met de bus naar het vliegveld, ik ga met de huurauto. Op het vliegveld komt heel Talent Team NL weer bij elkaar. Het inchecken met heel veel ‘off size’ bagage kost de nodige tijd, maar uiteindelijk lukt het allemaal.

Tijdens het wachten op het vliegveld evalueren we het toernooi met Emi en Raisa. We hadden dat eigenlijk eerder willen doen, maar dat lukte niet door uiteenlopende omstandigheden. We wilden echter ook niet wachten tot thuis. We hebben alle tijd. Debora doet de evaluatie naar aanleiding van de thema’s technisch, tactisch en mentaal. We vinden dat ons team op zeer hoog niveau heeft gepresteerd op alle onderdelen. De blessure van Raisa loopt hier wel als een rode draad doorheen. Dat we daarnaast als gevolg van loting zo vroeg tegen Rusland uit moesten komen blijft een heel lastig gegeven. We besluiten een brief naar de FIVB, de wereldvolleybalbond, te schrijven over het systeem met loting.

Het Russische team Bocharova/Voronina heeft het afgelopen jaar maar liefst 11 World Tours gespeeld in het seniorencircuit, en hier 1860 rankingpunten verzameld. We zitten hier heel dicht bij, en hebben op dit toernooi goed kunnen laten zien, zonder al die ervaring die de Russinnen wel hebben, waar we staan op wereldniveau. Dat is van uitzonderlijke klasse en geeft veel vertrouwen voor de toekomst.

Tevredenheid over de techniek en tactiek van de meiden, en ook over het mentale gedeelte. Knap zoals ze met deze lastige situatie om wisten te gaan.

Dan is het tijd om te boarden. De KLM heeft hun triple 7 met de welluidende naam ‘Nationaal Park de Hoge Veluwe’, met de oranje neus richting Buenos Aires gestuurd om ons op te halen. Het scherm geeft een vluchtduur aan van 13 uur en 8 minuten. We hebben geen keus, dus we gaan ervoor

Zaterdag 20 oktober 2018: De vlucht verloopt precies op schema, en landt rond 10 uur op Schiphol. Bij de bagagebanden zien we al veel familie en vrienden klaarstaan. Erg leuk! Het duurt echter nog even voor we ze in de armen kunnen sluiten, want niet alle bagage komt van de band. Het wachten duurt lang, het is ook niet zeker of de bagage uberhaupt op Schiphol is. Mark Huizinga houdt als Chef de Mission een afsluitend praatje, en daarna mogen we eindelijk door de deuren naar de familie en vrienden, en daarmee komt aan een heel bijzonder avontuur een eind.

Tijdens de teampresentatie werden de woorden Respect, Vriendschap en Escelleren genoemd. Kernwoorden voor het traject en de leermomenten in aanloop naar en tijdens de YOG.

Respect voor elkaar en voor de omgeving. Voor de contacten en de cultuur in een land aan de andere kant van de wereld. Respect ook voor de organisatie van dit enorme evenement. We zagen veel en leerden veel.

Vriendschap. We deden veel nieuwe contacten op. Atleten, coaches en begeleiders ontmoetten elkaar onder uiteenlopende omstandigheden. Vriendschappen ontstonden, en met als belangrijke tool ook de social media zullen deze ook de komende tijd worden onderhouden. De wereld werd met dit evenement een stukje groter.

Excelleren. Alle aanwezige atleten excelleren in hun sport, en kregen kansen om op dit mondiale podium te excelleren in een hele bijzondere omgeving. Een geweldige kans, een enorme ervaring die ze hopelijk ook helpt in hun verdere sportieve, maar ook maatschappelijke carrière.

Ik heb deze blogs met plezier voor jullie geschreven.

gh @ VoV. Door René van der Giessen.