YOG: Olympisch dagboek uit Buenos Aires-6

VoV, 19-10-2108. 4:03 uur. Een belangrijke opmerking wil René van der Giessen,  schrijver van dit Olympische dagboek, vooraf nog maken. Het is een verhaal door zijn ogen en meegelezen door Debora. Het is een verhaal van buiten het Olympisch dorp, omdat zij daar niet verblijven. Emi en Raisa verblijven er wel, zij zullen hier nu of later zeker nog veel meer aan toe kunnen voegen.

Zondag 14 oktober 2018: Vandaag staan de kwartfinales op het programma en na de mooie overwinning van gisteren tegen Paraguay spelen we tegen Rusland. Inderdaad, meervoudig Europees kampioen in meerdere leeftijdscategorieën, wereldkampioen onder 19, en het enige jeugdteam hier aanwezig dat als profteam de wereld rondreist. Het kan verkeren…

De kwartfinales, ofwel het gaat dan om een plaats bij de beste acht. De meiden zitten er goed in, maar weten natuurlijk dat de voorbereiding niet optimaal was en dat het maximale nog niet uit het fysiek kan worden gehaald. Aan de andere kant, we kennen de Russen heel goed, en weten dus ook hoe ze te bespelen. Beide teams weten dat het tussen hen zal gaan.

Het ritueel van wedstrijdbespreking, warming up, en dan aangekondigd worden op het centre court, we beleven het allemaal met een gezonde spanning.

De wedstrijd begint, de Russen proberen wat zwakke plekken te vinden bij ons team, maar maken daardoor ook de nodige fouten. Ze hebben duidelijk hun tactiek aangepast aan de veranderde omstandigheden, maar we weten er prima mee om te gaan. We winnen de eerste set met 21-15. De tweede set gaat zeer moeizaam van start, we staan zomaar 6-1 achter. De Russinnen denderen door, en we weten het gat nog wel wat in te lopen, maar meer dan 12 punten pakken we niet. De derde set is zoals altijd allesbeslissend, en daardoor spannend. Een 4-1 achterstand werken we terug naar 7-7. Met 8-7 gaat er een belangrijk punt naar de Russen via 11-9 loopt de wedstrijd weg naar 15-10 voor onze tegenstanders.

Het betekent dat we zijn uitgeschakeld. We konden zelfs onder deze omstandigheden druk uitoefenen op dit team, op dit moment het beste team van de wereld. Bewondering en respect voor onze meiden. Een negende plaats is echter helaas ons deel. Geen schande tegen deze tegenstander. Deze wedstrijd kwam te vroeg.

We hebben wel de nodige vraagtekens bij het systeem. De beste 16 teams schakelen elkaar direct uit, terwijl het mogelijk is dat de nummer 1 en 2 al vroeg tegen elkaar spelen. Een systeem van dubbele eliminatie zou hier een eerlijker beeld geven. We zullen dit bij de evaluatie wel aangeven.

De Nederlandse jongens doen het goed, zij winnen dik van Mozambique en zitten zo bij de beste 8 teams. ’s Avonds eten we met het jongensteam, onze meiden, de ouders van Emi, Bert Korteling, Debora en ikzelf in een steakrestaurant in het centrum van Buenos Aires

Maandag 15 oktober 2018: The day after. Een beetje een wezenloos gevoel maakt zich van mij meester als ik wakker word. We liggen uit het toernooi. Echt zo jammer.

We gaan wat werk doen in het hotel. We evalueren het toernooi, en de wijze waarop alles gelopen is. We maken een evaluatie die we met de spelers zullen bespreken, en ook een evaluatie die we later met NOC-NSF zullen bespreken. Daarnaast zetten we de puntjes op de i met betrekking tot het winter trainingsprogramma van KBU en KBT, want ook dat gaat beginnen na de herfstvakantie.

’s Middags gaan we naar de venue voor de kwartfinale van het jongensteam. Yorick de Groot en Mathew Immers doen het weer prima, de Amerikanen zijn een eenvoudige prooi voor hen met 21-18 en 21-12. We kijken niet bij de dames. Emi en Raisa zijn wel gegaan. Heel goed dat ze dat doen. De Russinnen gaan heel makkelijk door na een overwinning op Puerto Rico.

Aan het einde van de middag rijden we naar het Youth Olympic Park, waar we een clinic bijwonen van de trainer van Enzo, de Nederlandse gewichtsheffer. Hij behaalde eerder brons. Interessant en leerzaam om een trainer in een hele andere discipline te horen over zijn sport. Hierna heeft Debora nog de coachmeeting, en daarmee is de dag alweer ten einde

Dinsdag 16 oktober 2018: Een dag waarover niet heel veel valt te vertellen vanuit mijn beleving. Emi gaat een dagje met haar ouders op pad, en ook Raisa gaat met Debora de stad in. Ik houd met bezig met mijn werk, want hoewel ik hier iedere dag korter of langer mee bezig ben geweest loopt het toch op als je nu alweer zo’n 2,5 week weg bent.

Wel ga ik ’s middags naar de wedstrijd van de jongens. Zij spelen tegen Argentinië, en in dit sportgekke land kan het thuisteam dan ook rekenen op hartstochtelijke aanmoedigingen en gezang. Onze jongens spelen beter, maar het duurt even voor ze op gang komen. In de kolkende ambiance gaat Argentinië er nipt vandoor met de eerste set, het wordt 22-20. Halverwege de tweede set vinden onze mannen het genoeg, en een serveerserie van maar liefst 8 punten door Mathew staat een voldoende groot gat om de set om te buigen van 12-9 achter naar 17-12 voor, en uiteindelijk 21-17 voor onze mannen. In de derde set proberen de Argentijnen het nog, maar hier gaat de set, en daarmee de finaleplaats, ook naar Nederland met 15-12.

’s Avonds eet ik met een groep Nederlanders in het restaurant waar we zondag ook waren. Interessant om te horen hoe de badmintoncoach, mijn tafelgenoot, zijn sport en zijn toernooi beleeft.

Op de terugweg naar het hotel ontmoet ik Debora bij de Starbucks. Ze maant me tot spoed, ik begrijp het niet, totdat ze zegt dat Raisa met de bus richting het Olympic Village is vertrokken, maar op een verkeerd eindpunt is uitgekomen. Haar telefoon is ook bijna leeg, maar ze weet aan te geven waar ze is. Op het moment dat we in de auto willen stappen om haar te gaan halen, meldt ze dat ze alsnog in een andere bus zit die naar het Olympic Village gaat, en gelukkig is ze na korte tijd veilig en wel in het dorp.

Woensdag 17 oktober 2018: De dag begint met een gesprek met Bert Korteling van de Nevobo. Hij is hier ook, en dit biedt ons de gelegenheid om rustig met elkaar te bespreken wat hen en ons bezighoudt. Informatief en nuttig om elkaar zo te spreken.

Na de lunch vertrekken we naar het Greenpark, waar de finale op het programma staat van het jongensteam, die het gaan opnemen tegen de Zweden. We horen vooraf dat de Russinnen het toernooi gewonnen hebben. Een schrale troost is dat wij het enige team zijn dat gedurende het hele toernooi een set hebben gewonnen van dit team. De lege handen blijven echter zuur.

De jongens strijden voor wat ze waard zijn. Het Oranjelegioen van Talent Team NL, maar ook heel wat andere Nederlandse supporters zingen en juichen de jongens toe, maar de Zweden blijken een maatje te groot. Met 22-20 en 21-15 gaat de gouden medaille naar Scandinavië. Het zilver is daarmee voor de mannen in het oranje en de Argentijnen hebben eerder op de middag het brons veiliggesteld. Een mooi podium.

Na de wedstrijd drinken we nog wat met de ouders van Emi, zij stappen morgen weer op het vliegtuig naar Nederland. We bespreken nog de een aantal zaken, en nemen dan afscheid.

Dan door naar het Olympic Village, waar Debora nog een meeting heeft. Terug in de auto rijden er af en toe mensen mee naar het hotel. Deze keer een fysio uit een andere sport, leuk gesprek en leerzaam om te horen hoe het er daar aan toe gaat. En daarmee is het alweer donker en laat, en is er weer een dag ten einde.

gh @ VoV, verslag van René van der Giessen. Foto FIVB / YOG.