YOG: Olympisch dagboek uit Buenos Aires

VoV, 07-10-2018. 17:44 uur. In Buenos Aires in Argentinië werden gisteren de derde Summer Youth Olympic Games geopend. Heel trots zijn Wij zijn er heel trots op dat ons team Emi van Driel en Raisa Schoon hieraan deel mag nemen. We zijn hier nu een paar dagen, en we kunnen zeggen dat het een evenement is dat zijn weerga niet kent. Imposante parken waar vele sporten worden bedreven, fantastisch aangelegd, 3.998 sporters uit heel de wereld die gaan deelnemen, zoveel culturen, de hele stad ademt de Youth Olympic Games.

De openingsceremonie vond plaats midden in het centrum van de stad, rondom de beroemde Obelisk. Er zullen ongetwijfeld vele berichten, foto’s en filmpjes tot jullie komen via de social media, maar velen vragen ook om ons eigen verhaal. Het is een verhaal door mijn ogen, de ogen van René, en geredigeerd door Debora. Het is een verhaal van buiten het Olympisch dorp, omdat wij hier niet verblijven. Emi en Raisa verblijven hier wel, zij zullen hier nu of later zeker nog veel meer aan toe kunnen voegen. De eerste vijf dagen vinden jullie hieronder:

Maandag 1 oktober 2018: Het regent keihard als ik naar de auto wil lopen. Het is een bijzondere dag vandaag. Vanavond vertrekken we naar Buenos Aires voor de Youth Olympic Games.  Even gewacht, en toch maar de auto in. Op de Copakadijk traint Debora met Emi en Raisa. Als ik aankom is het bijna droog, maar ze zijn al een paar keer van het zand afgegaan vanwege de regen. Koud als het regent. Even een zonnetje, een paar minuten is het okay, maar dan toch weer stortbuien. Buienradar belooft weinig goeds. Debora besluit dat het genoeg is.

Afwisselend koud, nat, stoppen, is niet goed voor de spieren, en de meiden zitten er goed in. Laatste training op Nederlandse bodem zit erop. Ik word nog even aardig nat als we de ballen opruimen. Dan nog even langs de Hema. Ook een kadootje voor Raisa gekocht, zij is op 3 oktober jarig. Langs huis, nog even wat mails en telefoontjes van mijn werk beantwoordt, en de laatste spullen ingepakt. Even een uurtje relax zowaar…en dan op weg naar Werkendam om Debora en Raisa op te halen. Debora’s Olympische koffer blijkt gesneuveld, maar als ex Olympier tovert ze gewoon haar koffer van Bejing 2008 tevoorschijn. Oranje is oranje tenslotte.

Uurtje rijden naar de parking in Roelofarendsveen. Beetje file, maar uiteindelijk met de shuttle en een ongelofelijke berg bagage ruim op tijd op Schiphol. We zien inmiddels al wat meer Oranje jasjes. Emi komt ook aan, gebracht door haar vader, dus team Kadijk is compleet.

Inmiddels komen er steeds meer Oranje team NL atleten en begeleiders aan. Ook chef de mission Mark Huizinga arriveert. Ik heb even een kort praatje met hem, hij vraagt wat we allemaal bij ons hebben. Inderdaad, ballen, wat trainingsmaterialen, een net met palen, en ook een tent. Of we het nodig gaan hebben weet ik niet, we zijn in ieder geval goed voorbereid.

Na de check in even een pastaatje gegeten bij de Starbucks…kan dat? Ja dat kan. Emi en Raisa de onvermijdelijke frappucino. Debora zegt tegen ze dat dit nu okay is, maar dat ze in het Olympisch dorp goed op moeten letten wat ze eten. Er zijn waarschijnlijk vele verleidingen, niet allemaal even gezond. We praten nog even over focus, en over het programma. We zullen het advies van Marianne Vos, die we een paar weken geleden spraken, opvolgen. Eerste dagen omgeving verkennen en daarna volledige focus op het toernooi.

Inmiddels zien we ook de Olympische teams van IJsland, Liechtenstein, Zwitserland en Tsjechië richting de gate lopen. Zij zitten op dezelfde vlucht. De plaatsen zijn al verdeeld, we zitten niet bij elkaar, jammer, maar okay. De KLM triple 7 vertrekt met een veelbelovende 13 uur en 4 minuten op het scherm richting Buenos Aires en Santiago de Chile. Op het moment dat ik dit schrijf zie ik door het raampje Portugal verdwijnen en gaan we verder langs de Afrikaanse westkust, waarna we de Atlantische oceaan oversteken richting Zuid-Amerika

Dinsdag 2 oktober 2018: Wakker worden. Onvoorstelbaar, ik heb aan een stuk door geslapen, en dat in een vliegtuigstoel. Het scherm geeft aan nog 2 uur en 45 minuten, inmiddels door het raampje weer ‘land in zicht’, we zijn Rio inmiddels voorbij. Benieuwd wat deze dag gaat brengen.

Geland. Wachten op de bagage. Uiteindelijk heeft iedereen alles. AllemaalOoranje tassen en koffers…even zoeken, maar gelukt. Meiden en Debora naar het Olympisch dorp voor accreditaties. Ik de huurauto opgehaald, met enige moeite, want lift kapot en kantoor op 8e verdieping en een kar vol bagage. Ook weer gelukt. Rond 10 uur in het hotel, maar kamer pas om 3 uur klaar. Balen, dan maar even werken voor mijn werk en voor Voltena in de lobby. Tijd toch weer nuttig besteed.

Debora opgehaald bij het Olympisch dorp. Eindelijk waren de kamers klaar, dus even spullen wegbrengen en het vliegtuigzweet afdouchen. Daarna het programma voor de komende dagen besproken. Morgen proberen we wat speciaals te doen, want Raisa is jarig, maar trainen we ook uiteraard, om 11 uur. Debora heeft vandaag om half zes een training ingepland, de trainingsvelden liggen in de buurt van het Olympisch dorp. Toch zoeken op een grote bouwplaats, kostte best wat tijd.

Uiteindelijk gevonden, en gelijk aan de slag. Het is best fris ondanks het zonnetje. Het jongensteam traint hier ook, met Roland.  Training ging goed. Zag er mooi uit, en ik ben altijd weer onder de indruk van de creativiteit die Debora in de trainingen toepast. Erna gingen de meiden terug naar het Olympisch dorp en gaat Debora ook daar naar een verplichte meeting. Ik terug naar het hotel. Debora kwam om 10 uur met openbare bus terug met overige team begeleiders/coaches die ook in het hotel zitten. Nog wat gegeten, het programma voor morgen doorgenomen. Welterusten.

Woensdag 3 oktober 2018: Door de jetlag om half vijf alweer klaarwakker. Door alle appjes en mailtjes merk je dat Nederland allang wakker is. Ontbijt, programma en scenario’s doornemen, en de auto in naar de trainingsvelden. Tijdens ontbijt gesproken met zeilcoach, mooi om ervaringen te delen. Bij Olympisch park wordt nog hard gewerkt, maar het ziet er groots en mooi uit al. Moet super worden als de spelen echt beginnen.

Training samen met de Zwitsers. Raisa heeft buikkramp van jetlag of eten? En stapt iets eerder uit de training. Gaat goed komen. Na de training meiden in het dorp gedouched, erna naar de wedstrijdlocatie. Toch ruim een uur onderweg en even zoeken, maar gevonden. Indrukwekkend stadion gebouwd midden in een groot park. Morgen is hier de “preliminary” meeting en trainen we op het wedstrijdveld. Morgenmiddag trainen we nog een keer, dan bij het Olympisch dorp, dus weer reizen.

Het is trouwens een enorme uitdaging om alles goed te regelen, omdat de tijd van alles wat we doen nauwelijks in te schatten is, en vooral heel lang duurt. Het wachten bij het eten voor de meiden, de reistijd, lopen door het Olympisch dorp, het kost allemaal heel veel tijd, en is ook best vermoeiend. De dag is zo enorm gevuld met wachten voor eten, in de file, lopen en weer wachten.

Na de venue in de spits naar ons hotel, en daar vandaan de stad in om wat te eten ter ere van Raisas verjaardag. We hadden niet veel tijd, want meiden moeten om 9 uur binnen zijn en Debora heeft nog een meeting. Allemaal gelukt gelukkig

Donderdag 4 oktober 2018: Weer veel te vroeg wakker, dus maar aan het werk achter de laptop. Na het ontbijt met de auto naar de wedstrijdlocatie. Eerst moesten we ons melden bij de wedstrijdorganisatie. Al het papierwerk en de inschrijvingen klopten. De wedstrijdkleding werd echter afgekeurd, zowel voor de jongens als de meiden. Deze kleding is door de Nevobo aangeleverd, en volgens zeggen ook goedgekeurd. Gelijk gebeld met Nederland en met de lokale mensen van NOC/ NSF. Zij werken aan een oplossing en we hebben nog plan B. Astrid, de moeder van Emi, vertrekt morgen naar Buenos Aires, en neemt van Nevobo wat nieuw bedrukte kleding mee. Hopen dat alles dan goed is. Toch wel even vervelend, maar we proberen ons, en zeker de meiden, er niet door af te laten leiden.

In de tussentijd zette Debora een mooie training weg, deels samen met het Argentijnse team en Poolse team. De meiden zitten er goed in, staan bijna onfatsoenlijk lang op KingsCourt, doordat ze geen fouten maken, en de tegenstanders goed kunnen bespelen.

Erna gegeten op de venue, meiden met bus terug naar dorp. Wij nog gezocht naar mogelijke trainingslocatie langs de kust, maar geen zandstrand te vinden. Door naar het Olympisch dorp waar we om half zes trainen met de Russen. Inderdaad de mede finalisten van WK en EK. Een mooie testcase hoe we er voor staan. De training was van zeer hoog niveau. Eigenlijk mag je zeggen dat hier de twee beste teams van de wereld samen trainden. Indrukwekkend. Dit geeft een goed gevoel!

Erna Debora met de meiden het Olympisch dorp in, ik terug naar het hotel. Even gekeken naar de opbouw van de openingsceremonie, moet iets heel bijzonders worden. Licht, geluid, show, alles. Midden in het centrum van de stad.

Later Debora opgehaald en nog even het programma van morgen besproken. Eerst krachttraining, erna begin van de middag het zand op. Tevens besproken hoe we zo efficient mogelijk kunnen omgaan met de afstanden en tijdsplanningen en eten om toch tot goede rustverhouding te komen.

Vrijdag 5 oktober 2018: Vandaag staat krachttraining op het programma. Na het ontbijt op tijd op pad naar het Olympic Village, want daar is de gym. Debora met de meiden aan de slag, ik nog wat aan het werk buiten het dorp, want mag dorp niet in.

Krachttraining was goed en steady. Na de lunch door naar de trainingen op het Olympic Park. Er wordt door honderden mensen keihard gewerkt om de laatste puntjes op de i te zetten. Het ziet er groots en indrukwekkend uit. Wat een event, en wat bijzonder om erbij te zijn.

Terwijl we wachten voor de training komen Mark Huizinga (chef de mission) en Maarten Moen (arts) langs. Goed om hen even te spreken. Mark geeft aan dat het kleding verhaal wordt opgelost.

Terwijl de training net begint appt Astrid wat foto’s door van de nieuw bedrukte kleding in NL. Zij stappen vanavond op het vliegtuig zodat de kleding morgen hier kan zijn. Goeie actie, fijn dat er ook in Nederland nog hard is gewerkt om het in orde te krijgen.

De training gaat goed. Lekker de tijd. Na afloop gaan de meiden terug naar hun flat om te leren en te rusten. Raisa nog even langs de dokter, want op basis van urineonderzoek vermoedt hij verschijnselen van blaasontsteking. Voor de zekerheid een antibiotica kuurtje.

Terug bij het hotel even in de stad gekeken op het Plaza de Mayo, de bekendste plek van Buenos Aires.

Morgen een spannende dag, want technical meeting en loting. Dan krijgen we te horen tegen wie we gaan spelen en wanneer. Afhankelijk hiervan beslissen we ook of we naar de openingsceremonie gaan. Is heel lang staan en lopen. Als we zondag spelen doen we het niet, spelen we maandag dan mogen de meiden het beslissen. Al met al weer een dag omgevlogen.

Un cordial saludo desde Buenos Aires! René van der Giessen.

gh @ VoV. Foto’s Facebook Debora Schoon – Kadijk.