YOG: Olympisch dagboek uit Buenos Aires-3

VoV, 12-10-2018. 6:08 uur. Een belangrijke opmerking wil René van der Giessen,  schrijver van dit Olympische dagboek, vooraf nog maken. Het is een verhaal door zijn ogen en meegelezen door Debora. Het is een verhaal van buiten het Olympisch dorp, omdat zij daar niet verblijven. Emi en Raisa verblijven er wel, zij zullen hier nu of later zeker nog veel meer aan toe kunnen voegen.

Dinsdag 9 oktober 2018: Ik denk dat er vandaag velen, zowel in Nederland als in Argentinië, wakker worden met de vraag: hoe gaat het met Raisa? Ook de pers stelt de nodige vragen, en ik heb even overleg met de persvoorlichter van NOC NSF over de inhoud van de berichtgeving. We willen het ook niet groter maken dan het is, maar het staken van een wedstrijd is niet niks natuurlijk. Daarover moeten we duidelijk communiceren.

We hebben om tien uur een training gepland, en ervoor heeft Debora een consult met Chris en Maarten in het Olympisch dorp, dus nog vroeg ontbijten, en de auto in en naar het Olympisch dorp.

Bij het consult blijkt dat de behandelingen en medicatie stapje voor stapje verbeteringen te zien geven. Nog lang niet voldoende om topsport te bedrijven, maar wel om weer beter te kunnen lopen en functioneren.

We trainen met Emi op de trainingsvelden bij het Olympisch dorp. Raisa komt ook mee, zij kan haar oefeningen doen, en doet aan het eind ook nog wat lichte baloefeningen. Goed om te zien na alle ellende van gisteren. Op zich draaien we een mooie training, waarbij Emi intensief op alle onderdelen haar vaardigheden verder kan aanscherpen. We zullen het meer dan ooit nodig hebben.

Na de training weer telefonisch contact met de fysio, hij gaat Raisa weer behandelen en werken aan pijnbestrijding. Wij gaan naar het Greenpark (toch telkens weer een uur in de auto) om nog wat wedstrijden te zien en te tapen. Emi komt ook, Raisa blijft achter in het dorp.

Na de laatste wedstrijd, waarin het stadion weer volliep voor Argentinië tegen Australië, gaan we weer terug naar het Olympisch dorp, en halen Raisa op om even verderop wat te gaan eten. Hierna gaat Debora nog even het dorp in om de laatste ontwikkelingen met Chris te bespreken. Naast pijnbestrijding is er ook een rugbrace geregeld. Deze geeft mogelijk wat extra ondersteuning, met name bij het landen na een sprong. Raisa weet nog niet of ze hem gaat gebruiken, maar fijn dat de brace beschikbaar is.

Het gaat in de tussentijd gelukkig steeds beter met haar. Ze doet haar oefeningen en beweegt veel, heel belangrijk in deze fase. Ook de medicatie lijkt te werken. Of het gaat lukken om morgen te spelen tegen Nieuw Zeeland is nog niet zeker, maar we bereiden ons hier wel op voor. Debora analyseert nog de video van de eerste poulewedstrijd van Nieuw Zeeland tegen Congo, en zij heeft in de loop van de dag ook met Emi gesproken over de mogelijk aangepaste speelwijze. We gaan zien wat de dag van morgen gaat brengen.

Woensdag 10 oktober 2018: Matchday. Maar wat een vreemd gevoel vandaag. Gaat het lukken voor Raisa om te spelen tegen Nieuw Zeeland? De eerste signalen over de app zijn positief, ze zegt dat het goed gaat. We ontmoeten de meiden, zij komen met de bus vanuit het Olympic Village, bij de venue. Hoop en vrees schieten door ieders hoofd. Het gaat nog niet echt soepel, maar we besluiten, in overleg met de medische staf die inmiddels ook is gearriveerd, de warming up te gaan doen. Ook dat gaat, zoals Debora zegt, nog rommelig. Erg zoeken, wat kan wel, wat kan niet. Op afstand kijken arts Maarten en fysio Chris toe. Raisa probeert de rugbrace, maar besluit toch te laten tapen, en niet met de brace te spelen. Het tijdstip van de wedstrijd nadert.

We kijken elkaar allemaal aan, en besluiten te gaan spelen. Heftig moment hoor. Nog even van kleding wisselen, onze kleding lijkt teveel op die van Nieuw Zeeland. Gelukkig spelen we op veld 1, een beetje weg bij de tribunes waar al het publiek zit. Rustig proberen op te bouwen. De wedstrijd begint. De eerste set gaat naar Nieuw Zeeland met 21-17. Toch zag je aan het eind van de eerste set de vertrouwde patronen langzaam terugkomen. In de tweede set wordt deze lijn doorgetrokken, we winnen met 21-14. Oef, een derde set, is dat fysiek niet te belastend? Het spel is terug, het vertrouwen groeit, Emi doet het fantastisch, en de wedstrijd is voor ons. Wie had dat gedacht?

Na de wedstrijd kijken we nog naar de jongens. Matthew en Yorick maken gehakt van de Brazilianen. Erna breng ik op advies van Chris Raisa met de auto naar het Olympic Village, waar hij haar weer zal behandelen. Onderweg vertelt ze me dat ze, ook al verloren ze de eerste set, ze tijdens de eerste set al wist dat we deze wedstrijd gingen winnen. Mooi dat vertrouwen en die overtuiging. Met elkaar vieren we later op de avond nog een klein feestje in de Starbucks, en kijken we nog even terug op de misschien wel bijzonderste dag van deze YOG tot nu toe.

Donderdag 11 oktober 2018: We gaan trainen om tien uur bij het Olympic Village. Dat betekent toch weer een relatief vroege rit richting de buitenwijken van Buenos Aires. Het is deze keer niet druk, dus we zijn goed op tijd. Iets waar we overigens ook mee te maken hebben deze dagen zijn loopafstanden. De auto kan niet dichtbij de trainingslocatie geparkeerd worden, dus dat betekent een flink eind lopen. Ook binnen het Olympic Village zijn de loopafstanden, en dus de tijd die dat kost, aanzienlijk. De stappenteller in mijn mobiele telefoon wordt aardig op de proef gesteld.

We trainen samen met het team van Aruba op één veld. Ontzettende aardige coach, en de speelsters ook. Ze zijn zo blij en dankbaar dat ze op dit toernooi staan. Ze vinden het ook heel ‘cool’ dat ze met ons op één veld staan, de nummer twee van de wereld. Na afloop willen ze graag met ons op de foto. Het feit dat ze ook gewoon Nederlands spreken schept een band.

De training zelf is ‘geschreven’ op Emi. Raisa doet mee, gericht op het herstel van haar rug, met wat specifieke oefeningen. Gaat eigenlijk best goed. Weer een stapje voorwaarts. Fysio Chris komt ook nog even kijken. Mooie betrokkenheid. Na de training gaan de meiden lunchen en rusten in het dorp, wij gaan naar de venue om tegenstanders te bekijken en te tapen. De meiden komen later met de bus.

Hoewel het officieel niet mag, hebben we op de venue om 4 uur een training gepland. Het wordt oogluikend toegestaan. De Canadezen hebben hetzelfde idee gehad, en trainen ook. In de tussentijd is het weer omgeslagen. Regen en behoorlijk koud. De training op zichzelf is goed, maar Raisa is niet tevreden. Ze wil zo graag zoveel meer kunnen, maar dat komt er nog niet helemaal uit. Haar lat ligt heel hoog, en dat siert haar enorm, maar is op dit soort momenten ook lastig.

Na de training eten we met de ouders van Emi in een Amerikaans restaurant vlakbij de venue. Lekker en gezellig. Daarna weer dwars door de stad naar het Olympic Village om de meiden af te zetten. Inmiddels heb ik meer dan 1000 km gereden met de huurauto, alleen maar in Buenos Aires. De navigatie heb ik inmiddels niet meer nodig, begin de weg aardig te kennen. Debora gaat nog even mee naar binnen om de fysio te spreken. Vanaf nu is alles gericht op de wedstrijd van morgen tegen Congo. Niet de zwaarste tegenstander, maar vooral belangrijk dat we er zelf goed in zitten

gh @ VoV, door René van der Giessen. Foto FIVB / YOG.